Skip to main content

Mijn reis van bijna 8 maanden door Azië is redelijk abrupt tot een einde gekomen dankzij de uitbraak van het Coronavirus. En ik ben lang niet de enige die zijn reisplannen vanwege de pandemie heeft moeten schrappen of uitstellen. Toen het coronavirus eind 2019 uitbrak in Wuhan bevond ik mij in Indonesië. Velen namen deze uitbraak op dat moment helemaal niet serieus, net als ik. Er waren daarnaast nog geen strenge maatregelen genomen in de meeste landen.

Wanneer mijn reisgenootje en ik in het begin van maart besloot om naar de Filipijnen te reizen, begonnen steeds meer landen in lock down te gaan vanwege het verder verspreiden van het coronavirus. Zo ook delen van de Filipijnen en ook nog eens heel abrupt.

De dag dat ik in Cebu landde, werd op de radio in de taxi aangekondigd dat Manilla voor één maand in lock down zou gaan, Bohol voor minimaal een week en een paar dagen later zou ook het hele eiland Luzon in lock down gaan. “Pfew, heb ik dat even mooi ontlopen”, dacht ik nog…

Vast in de Filipijnen

En daar zat ik dan, in Moalboal in Cebu. Ook dit eiland ging steeds verder op slot. Toen ik de dag na aankomst een scooter huurde en op pad ging, werden net alle toeristische attracties gesloten, zoals de watervallen en het canyoning. Gelukkig kon ik nog wel Osmeña Peak en wat stranden bezichtigen, maar ook die bezienswaardigheden sloten een paar dagen later. Jazeker, de regering sloot alle stranden en de politie stuurde iedereen die op het strand liep netjes weg.

’s Middags reden we vaak naar kleine verlaten strandjes om toch nog even een duik te nemen, maar ook daar werden we na een tijd vrolijk weggestuurd. Alle bars en café’s sloten en er gold een avondklok van 22:00 tot 5:00.

Filipijnen Moalboal strand

Wanneer we op een avond uiteten gingen, kwam de politie al om 21:20 langs om het restaurant per direct te sluiten. Het was er erg druk en we zaten al ongeveer een uur te wachten op ons eten, maar gingen ook met lege handen terug naar het hostel. Helaas was er ook niks anders meer open. Ach, als backpacker ben je over het algemeen wel gewend om op chips en koekjes te leven.

Steeds meer landen begonnen strengere maatregelen te nemen vanwege het coronavirus en vluchten werden geannuleerd, zo ook mijn vlucht. Wilde je een nieuwe vlucht boeken, dan kon je diep in de buidel tasten voor een waardeloze vlucht met minimaal 3 overstappen. Ook met het risico dat deze geannuleerd werd, meestal zónder refund. Tja, het leek er toch wel op dat ik vast zat in de Filipijnen, dus besloot ik er maar het beste van te maken.

Coronavirus in Moalboal?

Omdat ons hostel een nacht was volgeboekt en wij te laat waren met het verlengen (herkenbaar?), sliepen we één nachtje in een ander hostel. We deelden de slaapzaal met een Finse jongen waarmee we diezelfde avond mee uiteten gingen. Hij was veel aan het hoesten en we maakten wat Corona-grapjes (ook herkenbaar?).

Toen we vroegen naar zijn andere symptomen benoemde hij dat hij zich de laatste week een beetje kortademig voelt en ook koorts heeft gehad. Na nog wat doorvragen kwamen we erachter dat hij onlangs in Iran is geweest. Maar hij ging liever niet naar de dokter, want dan zou hij wellicht in quarantaine moeten en daar had hij niet zo’n zin in… Zijn we nou net uiteten geweest met iemand die misschien het Coronavirus heeft? En moeten we nu ook nog eens met deze onverantwoordelijke gozer op de dorm slapen?!

Na deze shock bleven we de hele avond in de bar van ons oude hostel. Voordat de avondklok inging liepen we naar het nieuwe hostel. We waren het er beide over eens om niet in één kamer te gaan slapen met deze vermoedelijke Coronavirus-patiënt. Het leek erop dat het vliegveld-bankje voor het hostel onze slaapplek was voor de komende nacht. Vanwege alle blaffende honden en de oncomfortabele slaappositie, hielden we dit niet lang vol. Dus besloten we na een paar uur om toch maar in de dorm te slapen. De volgende ochtend pakten we direct onze spullen en vertrokken met onze brakke koppen naar ons oude hostel.

Een week wonen in Moalboal

Samen met mijn Oostenrijkse reisgenootje en twee andere backpackers besloten we een appartementje te huren voor minimaal een week in Moalboal. In dit appartementje zat een keuken, gemeenschappelijke ruimte, een badkamer en twee slaapkamers. Ondanks de vervelende situatie hebben we een hele leuke tijd gehad.

Het was heel relaxt dat we dit appartement hadden, want een paar dagen later werden de regels aangescherpt en mocht je niet meer de straat op zonder health-certificate en een goede reden. Overal stonden politie-checkpoints en soms kwam de politie zelfs langs in hostels voor controle. Wanneer je nog geen twee weken in de Filipijnen was, werd je in quarantaine gezet. De straten waren inmiddels uitgestorven en het leek wel oorlog.

Moalboal Filipijnen

Sweeper-flight naar Manilla

Op 25 maart ontving mijn reisgenoot aan het einde van de middag een mail over een rescue-flight van Manilla naar Oostenrijk. Om van Cebu naar Manilla te komen, moesten we een speciale binnenlandse sweeper-flight nemen. Deze vlucht zou de volgende dag gaan en om hiervoor in aanmerking te komen, moesten we dezelfde dag nog naar het vliegveld in Cebu gaan om onze namen op een lijst te schrijven. Na heel wat telefoontjes en overleg besloten we direct een taxi te nemen naar het vliegveld in Cebu. We namen snel afscheid van onze kamergenoten en vrienden en lieten Moalboal achter ons.

Het was ongeveer 3 uur rijden van Moalboal naar Cebu. Onderweg passeerden we meerdere checkpoints waar onze temperatuur werd gemeten. Gelukkig hadden we anderhalve week terug iemand ontmoet die een huis in Cebu City heeft. We waren van harte welkom om in zijn huis te overnachten. Na onze namen op de lijst te hebben geschreven op het vliegveld namen we een taxi naar zijn huis.

Een brakke nacht

Maar toen we aankwamen was al het licht uit en deed hij de deur niet open na hard aankloppen en roepen. Na wat rondkijken zagen we de lege literflessen bier staan. Mysterie opgelost. Het was inmiddels 0:30 en vanwege de strenge avondklok zat er niks anders op dan op het terras te gaan slapen. In die 8 maanden reizen heb ik op heel wat bijzondere plekken geslapen, dus ik was wel wat gewend. We accepteerden ons lot voor deze avond en pakten de kussens van de tuinbank en legden die op de grond om op te slapen. Een paar uur later deed hij eindelijk toch de deur open en konden we nog even in een bed slapen.

Helaas ging de wekker slechts een paar uur later al en pakten we snel de taxi naar het vliegveld. Dat was ook al een hele opgave, want vanwege de strenge maatregelen rijden er nauwelijks taxi’s en velen nemen liever geen Westerse toeristen mee, omdat ze bang zijn dat wij besmet zijn met het Coronavirus. Na zo’n 20 minuten lukte het om een Grab taxi te krijgen.

Wachten, wachten, wachten

De rij op het vliegveld was al behoorlijk lang. Tijdens het wachten ontmoetten we Duits meisje en een Filipijnse man die beide ook van plan waren om naar Oostenrijk te gaan. Na ongeveer 3 uur wachten werd door het personeel een lijst aangekondigd met de personen die mee mogen met de vlucht. Iedereen stond vol spanning te wachten totdat hun naam werd opgenoemd. Helaas stonden al onze namen niet op de lijst, maar er was nog hoop. Ongeveer 4 uur later zou er nóg een sweeper-flight gaan als er genoeg passagiers waren. En jawel hoor, onze namen stonden op de lijst, yes!

Rij vliegticket Cebu Airport

Maar toen begon de twijfel toe te slaan bij mij… Moest ik deze vlucht wel nemen om het risico te lopen vast te zitten in Manilla? In Cebu City had ik namelijk een gratis overnachtingsplek en Manilla is een stuk onveiliger. Van de foto’s van slapende toeristen op straat in Manilla werd ik niet echt vrolijk en mijn ouders natuurlijk ook niet. Daarnaast leek het erop dat de meeste Nederlanders in Cebu zaten en het dus logisch zou zijn als Nederland een rescue-flight naar Cebu zou sturen. Ik zou daarnaast enkel mee mogen met de Oostenrijkse rescue-flight als er plek over was. Na een stressvolle brainstormsessie, besloot ik het risico te nemen en tóch mee te gaan naar Manilla.

Manilla

Eenmaal aangekomen in Manilla namen we een shuttlebus richting het Hilton Hotel, die de Oostenrijkse ambassade voor 3 nachten voor mijn reisgenoot had gereserveerd (op eigen kosten uiteraard). Het bleek echter dat we een verkeerde shuttlebus hadden genomen die richting terminal 1 reed. Er zat niks anders op dan de laatste 15 minuten lopen met onze backpacks. Onderweg kwamen we langs veel politie-checkpoints waar ze on erop wezen dat Manilla in strikte lock down is en er een avondklok geldt. Gelukkig lieten ze ons overal door na onze vriendelijke uitleg, maar misschien ook uit medelijden na het aanzien van ons uitgeputte gezichten.

Doodmoe kwamen we ’s avonds laat aan in het hotel. Zo’n luxe heb ik in 8 maanden niet gehad. En zo’n hoge prijs ook niet, jemig! De rescue-flight zou op de 30ste om 1:30 vertrekken, dus dat betekende dat we 3 nachten in het Hilton zouden overnachten.

Onze dagen bestonden uit het bingewatchen van Breaking Bad en het verorberen van kleffe 7-eleven-maaltijden.

Vast-in-Azië-tijdens-corona

Rescue-flight naar Amsterdam?

De volgende dag ontving ik een e-mail van de ambassade met een mogelijke vlucht van Manilla naar Amsterdam op de 29ste. Yes! Ik had toch een goede keuze gemaakt om naar Manilla te gaan. De dagen kwamen echter dichterbij, maar ik kreeg geen verdere info meer over deze vlucht. Op de 29ste ontving ik uiteindelijk een e-mail waarin stond dat we op de 30ste meer informatie zouden krijgen over een eventuele rescue-flight naar Nederland. Ik verloor de hoop een beetje, dus ik besloot om niet te wachten op de Nederlandse rescue-flight, maar om mee proberen te gaan op de Oostenrijkse vlucht. Een risico die ik maar moest nemen.

De volgende ochtend checkten we uit het Hilton en gingen we met een shuttlebus naar het vliegveld. Na ongeveer 3 uur wachten werd iedereen naar voren geroepen en werden één voor één de namen op een lijst afgestreept. Een spannend moment, want het was niet zeker of mijn naam ook op de lijst zou staan. Maar jawel hoor, ik stond er op! Dolgelukkig plakte ik mijn “confirmed-sticker” op mijn shirt. De rest van de dag bestond uit wachten op het vliegveld. Heel lang wachten, namelijk zo’n 10 uur.

Confirmed sticker coronavirus maatregelen

Vliegtuigongeluk

Op die avond kreeg ik een appje van een Malediefse piloot in opleiding die ik een paar dagen daarvoor had ontmoet. Hij vertelde dat er een klein vliegtuig was neergestort op het vliegveld van Manilla. Eerst dachten we dat het nepnieuws was, want we hadden niks gehoord of gezien en we waren tenslotte de hele dag op het vliegveld aanwezig.

Na een tijdje werd duidelijk dat het geen nepnieuws was maar dat het inmiddels overal op het nieuws was: “Acht doden door crash vliegtuig met medisch team op Filipijnen”. Ik kon het nauwelijks geloven.

vliegtuigcrash coronavirus medische middelen filipijnen

Een uur voordat onze vlucht zou vertrekken werd iedereen naar de gate geroepen voor een mededeling. De Oostenrijkse ambassade vertelde ons inderdaad dat er een vliegtuig was neergestort en onze vlucht vanwege dit ongeval niet meer kon vertrekken. Ze regelden voor ons gratis accommodatie in het Hilton Hotel en onze ruimbagage bleef achter op het vliegveld. Schone kleding hadden we dus helaas niet meer, maar wel een fijne nachtrust.

Tijdens het inchecken om 2:00 moesten we toch wel lachen met het personeel om het feit dat we de vorige ochtend nog tegen elkaar zeiden dat we elkaar liever niet snel terug zien vanwege de omstandigheden. Behoorlijk ironisch.

Strenge Coronavirus-maatregelen

De volgende middag werden we met shuttlebusjes naar het vliegveld gebracht. Na heel wat uren wachten konden we eindelijk het vliegtuig in. Aan boord golden strenge maatregelen vanwege het Coronavirus. Zo werd iedereen verplicht om een masker te dragen en wanneer je deze niet droeg werd je daar direct door het personeel op gewezen. Daarnaast werd het contact met het personeel geminimaliseerd en werden er dus geen maaltijden geserveerd, maar snacks die je voordat je het vliegtuig binnenkwam kon pakken. Ook werd ons aangeraden om 1,5 meter afstand van elkaar te houden. Maar dat is natuurlijk een beetje lastig in een vliegtuig.

Het was eerst 3 uur vliegen naar Hanoi waar meer Oostenrijkse reizigers aan boord kwamen. Tijdens deze 3 uur durende vlucht hadden we de rotste plekken op de middelste rij in het midden, tussen hoestende mensen! Slapen zat er dus helaas niet in. Toen de nieuwe mensen aan boord kwamen vroegen we het personeel met onze liefste glimlach of het mogelijk was om te ruilen van plek, bijvoorbeeld in de business class voor de komende 11 uur? Zij lieten ons weten dat we alles konden doen wat we wilden, het is tenslotte een rescue-flight. Dat lieten we ons niet nogmaals zeggen en we liepen snel naar de business class. Daar waren nog twee plekken over, wat een mazzel én wat een luxe! Ik heb nog nooit zo lekker geslapen in een vliegtuig. Het was welverdiend!

Van Oostenrijk naar Nederland

Eenmaal aangekomen in Oostenrijk verliep alles soepeltjes. Ik had de dag ervoor al een vlucht van Oostenrijk naar Nederland geboekt met KLM en moest hier nog 8 uur op wachten. Al dat wachten was ik inmiddels wel gewend. Ook aan boord van deze vlucht golden dezelfde maatregelen vanwege het Coronavirus. Na 1,5 uur vliegen landde ik eindelijk in Amsterdam. De aankomst was natuurlijk wel een beetje gek, want ik kon geen vrienden en familie zien en het vliegveld was uitgestorven. Zelfs een knuffel geven aan mijn ouders zat er niet in. Dat is niet erg gezellig thuiskomen.

Zo had ik het natuurlijk niet voor ogen mijn reis door Azië te eindigen. Het leek alsof ik in een hele slechte film was beland met het coronavirus in de hoofdrol. Uiteindelijk heeft het mij bijna een week gekost om van Cebu in de Filipijnen naar Amsterdam te komen. Het was soms best stressvol, maar ik bleef vaak positief. Gelukkig was ik niet alleen tijdens deze hectische tijd waar ik erg dankbaar voor ben. Laten we zeggen dat ik een bijzonder verhaal heb voor later!